Εξαρτώμενοι από τις ξένες γνώμες

  Πόσο ανάγκη έχουμε την αποδοχή των άλλων και για ποιον λόγο; Θα ταυτιζόμασταν με κάποιον που συχνά τον βασανίζει η σκέψη « Τι να σκέφτεται άραγε ο τάδε για μένα;» είτε αυτός είναι κάποιος γνωστός μας είτε κάποιος άγνωστος που ίσως να μην τον ξανασυναντήσουμε ποτέ στην ζωή μας; Πόσες φορές έτυχε να εκνευριστούμε αν κάποιος δεν αναγνώρισε ένα θετικό μας στοιχείο ή μας παρεξήγησε; Πόσες φορές επιζητήσαμε την αποδοχή και φοβηθήκαμε την επιτίμηση; Στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά αρέσει να τον κολακεύουν και πραγματικά δεν βρίσκω κάτι άσχημο σε αυτό. Ωστόσο, όταν η αξία μας σαν προσωπικότητες εξαρτιέται από την κολακεία τότε σίγουρα κάτι πάει στραβά. Το να οικειοποιούμαστε συμπεριφορές που θεωρούμε πως θα μας εξασφαλίσουν την έγκριση των άλλων και να θυσιάζουμε τον εαυτό μας γι'αυτήν την ανάγκη, θα μας βοηθήσει μόνο στο να δημιουργήσουμε μέσα μας θλίψη, αυτoαπόρριψη και μία απρόσωπη εικόνα του εαυτού μας. Ανήκουμε στους άλλους και δεν το παραδεχόμαστε.

Και αναρωτιέμαι! Αν πείσουμε τους άλλους γι'αυτό που θέλουμε, εκείνη την στιγμή θα γίνουμε εξυπνότεροι, ομορφότεροι, πιο επιτυχημένοι; Όταν εμείς οι ίδιοι δεν θαυμάζουμε και δεν αποδεχόμαστε το εγώ μας για ποιον λόγο να το κάνουν οι άλλοι; Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με μηνύματα που φυτεύουν μέσα μας σπόρους αυτoαμφισβήτησης και η άμυνα μας είναι να πλάθουμε μια ψεύτικη εκδοχή μας. Άραγε αν είμαστε τόσο καλοί σε όλα και η ζωή μας είναι τόσο «τέλεια» γιατί έχουμε την ανάγκη να το επιδείξουμε και να αυτοπροβλήθούμε; Οι προτεραιότητες στην ζωή μας μάλλον είναι λανθασμένες. Ίσως θα έπρεπε να αποκτήσουμε ένας είδος ανοσίας απέναντι στις τοξικές συμπεριφορές του κόσμου, οι οποίες άμα παρατηρήσουμε ό,τι και να κάνουμε πάντα θα υπάρχουν. Και θα υπάρχουν πάντα γιατί ανεξαιρέτως οι άνθρωποι έχουν μέσα τους τις προσωπικές τους ανασφάλειες. 

Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε μια εικόνα του εαυτού μας, η οποία δεν έχει την ανάγκη αυτοπροβολής και κοινής αποδοχής. Για να σας βοηθήσω η εικόνα αυτή είναι ενός ανθρώπου που απολαμβάνει την ελευθερία του στην τωρινή στιγμή. Ενός ανθρώπου που δεν φοβάται την αποδοκιμασία των ανθρώπων αλλά την θεωρεί φυσική συνέπεια της ζωής. Ενός ανεξάρτητου ανθρώπου που κερδίζει πάντα τις εντυπώσεις, καθώς ανάμεσα στο πλήθος ξεχωρίζει, γιατί ανήκει στον εαυτό του και σε κανέναν άλλον. Σπάνιο είδος ανθρώπου και αρκετά έξυπνο. Πόση τραγική ειρωνεία κρύβεται πίσω από το γεγονός πως οι άνθρωποι που δεν έχουν ανάγκη την έγκριση, είναι αυτοί που την κερδίζουν πιο εύκολα;