Δικαιολογείται η απιστία;

  Πόσο ουτοπικό και παράλληλα παρηγορητικό θα ήταν ένα ομόφωνο "όχι" να έβρισκε σύμφωνο ολόκληρο τον κόσμο; Μήπως αρκετά ρομαντικό; Ίσως! Πόσο μάλλον σε μια αρκετά "ανοιχτόμυαλη" κοινωνία που φαίνεται ο καθένας να έχει την δική του φιλοσοφία περί της απιστίας. " Απιστία είναι μόνο το σεξ", "Απιστία δεν είναι άμα καταβάθος δεν το ήθελες", "Απιστία δεν είναι άμα γίνει μια φορά". Και φυσικά μετά ακολουθούν κασετόφωνα όπως "ήταν αδυναμία της στιγμής", "δεν τα πηγαίναμε καλά εκείνον τον καιρό και..", "σιγά το ίδιο θα έκανε στην θέση μου", "...η απόσταση", "η ηλικία και οι εμπειρίες", "ήταν παλιό απωθημένο".

  Με λίγα λόγια άμα κάποιος θέλει να απιστήσει, θα απιστήσει. Θα βρει τρόπο, θα βρει χρόνο και σίγουρα θα βρει μια δικαιολογία για να παρηγορήσει τον εαυτό του πριν κοιμηθεί. Συνήθως η απιστία είναι απόρροια του κακού κλίματος μιας σχέσης. Πολλοί καταφεύγουν σε αυτή, όταν νιώθουν πως δεν είναι ικανοποιημένοι και δεν τους γεμίζει αυτό που έχουν με τον συνάνθρωπό τους. Τραγική ειρωνεία όμως να αναζητά κανείς την λύση στο επιφανειακό χάδι ενός τρίτου και όχι στην πηγή του προβλήματος! Κάπου είχα διαβάσει πως η επιρρέπεια στους πειρασμούς, ειδικά όταν έχεις βρει αυτό που έψαχνες, είναι ίδια με την ηλιθιότητα του να κρατάς στα χέρια σου ένα διαμάντι και να επιλέγεις  αντ'αυτού να μαζέψεις πέτρες. Με τι δικαιολογία δεν εκτιμά κανείς την αξία ενός διαμαντιού και το συγκρίνει με πέτρες; Ποιότητα και όχι ποσότητα λένε, μα ηχεί σαν ψευδαίσθηση όταν κάποιος καλείται να αποδείξει από τι καλούπι έχει φτιαχτεί η προσωπικότητα του.

Και αναρωτιέμαι...

Όταν μπαίνουμε σε μια σχέση έχουμε έναν άνθρωπο δίπλα μας που σε αντίθεση με τα παλιά χρόνια ΕΜΕΙΣ έχουμε επιλέξει. Υποτίθεται τον επιλέξαμε, γιατί διακρίναμε κάτι ξεχωριστό σε αυτόν. Αν όχι για τους ξεχωριστούς ανθρώπους, τότε για ποιους πρέπει να παλεύουμε στην ζωή; Πόση ωριμότητα κρύβεται στο να επιλέγεις ο ίδιος κάτι και παράλληλα να αναζητάς κάτι άλλο; Για ποιον λόγο λοιπόν, επιλέξαμε τον άνθρωπο αυτό; Απλά για συντροφιά ή για να νιώσουμε και να μοιραστούμε αυτό το σπάνιο εύρημα που ακούει στο όνομα "αληθινή αγάπη"; Και ακούει σε αυτό το όνομα, προφανώς γιατί προϋπόθεση για να την νιώσει κάποιος πρέπει να είναι αρχικά ο ίδιος αληθινός. Πόσο αληθινός είναι κανείς όταν ξεκινάει να κρύβει πράγματα; Πράγματα που γνωρίζει ότι θα ενοχλούσαν τον συνάνθρωπό του ή ακόμα χειρότερα θα τον πλήγωναν; Πράγματα που κάνει, αλλά με τίποτα δεν θα ήθελαν να του κάνουν; Πόσο αληθινός είναι κανείς όταν λέει ψέματα; Όταν προδίδει την εμπιστοσύνη που καθημερινά παλεύει να μην χάσει; Όταν ενώ λέει σαγαπάω ενδίδει σε πειρασμούς;

Σε έναν ψεύτικο κόσμο, με ψεύτικες σχέσεις και ψεύτικα συναισθήματα η απιστία εννοείται πως δικαιολογείται. Και αυτός είναι ο κόσμος μας. Ψεύτικος! Μα η σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων είναι ένας άλλος κόσμος. Η αντανάκλαση του εαυτού μας θα τον κάνει αληθινό ή ψεύτικο. Θα υπάρχει λοιπόν αληθινή αγάπη; Θα δικαιολογηθεί η απιστία στον κόσμο που οι ίδιοι θα φτιάξουμε;