Έρωτας ή εξιδανικευμένος ενθουσιασμός;

  Πόσοι από εμάς έχουν ερωτευτεί ένα άτομο που ενώ δεν τον γνώριζαν πραγματικά είχαν κάνει όλα τους τα σχέδια μαζί του; Πόσες φορές προσπαθήσαμε να του αποδείξουμε ότι είμαστε οι ιδανικοί σύντροφοι και όμως για έναν λόγο ποτέ δεν ήμασταν «αρκετοί»; Ο ενθουσιασμός ωστόσο και ο γρήγορος χτύπος της καρδιάς μας κάθε φορά που είχαμε κάποια επαφή μαζί του ήταν αρκετά για να πειστούμε ότι αυτό που ζούμε αξίζει ,διαφορετικά δεν θα ήταν τόσο έντονο. Και όμως παρόλα τα έντονα συναισθήματα ποτέ δεν νιώθαμε ασφάλεια ή προτεραιότητα αλλά ένα χαμόγελο ήταν αρκετό για να ξεχαστούμε. Ενώ ακούμε πως μόλις βρεθεί ο κατάλληλος όλα κυλάνε ομαλά από μονά τους αναρωτηθήκαμε από την στιγμή που προσπαθούμε τόσο πολύ αν όντως αξίζει; 

Γιατί εξιδανικεύουμε μετριότητες του στυλ κρύο-ζεστό την ίδια στιγμή που γνωρίζουμε πως υπάρχουν συναισθήματα που μπορούν να γεμίσουν κάθε μας κενό; Επιλέγουμε να ζούμε σε μια ουτοπία γιατί φοβόμαστε πως η αλήθεια θα μας πληγώσει! Τι φοβόμαστε πραγματικά όμως; Μήπως ότι ο άνθρωπος που βασίσαμε μελλοντικά μας σχέδια είναι αποκύημα της φαντασίας μας ή μήπως ο χρόνος που επενδύσαμε σε αυτόν πήγε χαμένος και για ακόμα μια φορά δεν βρήκαμε αυτό που ζητάμε ; Ίσως και για τον λόγο αυτό να λέμε ψέματα στους εαυτούς μας! Ίσως η κούραση της αναζήτησής σε συνδυασμό με την απογοήτευση της σπατάλης του χρόνου να μας οδηγεί σε λάθος επιλογές. Ερωτευόμαστε ιδέες και απογοητευόμαστε όταν ανακαλύπτουμε πως το άτομο που θέλουμε δεν ανταποκρίνεται στην «δική μας» πραγματικότητα. Εθελοτυφλούμε στα αρνητικά του στοιχεία και προσαρμοζόμαστε στα θέλω του προκειμένου να αρέσουμε , ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι παύουμε να είμαστε ο εαυτός μας. Για ποιον λόγο δεν βλέπουμε ότι αυτό μας οδηγεί σε μια μακροχρόνια υποκρισία; 

Η ζωή είναι αρκετά μικρή για να έχουμε χαμηλά στάνταρ είτε στην επαγγελματική είτε στην προσωπική ζωή. Δεχόμενοι αγάπη από φίλους και οικογένεια καθημερινά για ποιον λόγο ανεχόμαστε έστω και λίγο ένα είδος αδιαφορίας από κάποιον που θέλουμε να μοιραστούμε το μέλλον μαζί του; Χρειαζόμαστε μια ζωή με κάποιον που θα προσπαθούμε να του αποδείξουμε ότι ο ένας μπορεί να ολοκληρώνει τον άλλον ή ένα μέλλον με κάποιον που θα θαυμάζει πραγματικά το μέσα μας; Μας παρηγορεί πραγματικά να κολλάμε με ανθρώπους ακατάλληλους επειδή φοβάστε πως αυτός ο Ένας μπορεί να μην βρεθεί ποτέ; Ας μην έχουμε προσδοκίες από τους άλλους αλλά από τον ίδιο μας τον εαυτό προκειμένου να αφιερώσουμε τον χρόνο μας σε ανθρώπους με αξία για μας προσωπικά, χωρίς να αναλωνόμαστε στον κόσμο που απλά δεν μας ταιριάζει. Όλοι οι άνθρωποι είναι ξεχωριστοί, απλά στα μάτια του καθενός για διαφορετικούς λόγους...