Η απόρριψη και το εγώ μας

   Η έννοια της απόρριψης είναι τόσο διττή θα έλεγε κανείς ανάλογα με το αν την προσφέρουμε ή την δεχόμαστε. Αν έπρεπε να επιλέξουμε ένα από τα δύο λίγο πολύ θα επιλέγαμε την πρώτη περίπτωση καθώς είμαστε εμείς που παίρνουμε την απόφαση είτε μας είναι εύκολη είτε κάποιες φορές αρκετά δύσκολη. Το θέμα γίνεται πιο λεπτό όσο σκεφτόμαστε την δεύτερη της έννοια όπου πλέον η απόφαση δεν εξαρτιέται από εμάς, αλλά κάποιος άλλος καθορίζει το αν μας στερήσει κάτι που θέλουμε ή ακόμα περισσότερο κάποιον. Και τότε; Μόλις βιώσουμε την απόρριψη πλημμυριζόμαστε με συναισθήματα απογοήτευσης, θυμού και αυταπάρνησης. Το θεωρούμε δεδομένο πως είναι φυσιολογικό να νιώσουμε κάτι αρνητικό και θα ήταν ψεύτικο αν υποστηρίζαμε το αντίθετο.

Η απόρριψη πονάει αλλά θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι μία φυσική συνέπεια στην συναναστροφή μας με αρκετό κόσμο, δεδομένου ότι ο καθένας έχει συγκεκριμένα στάνταρ και επιθυμίες από τον άλλον. «Τι έκανα λάθος;» , «Δεν μου άφησε περιθώριο να δει και άλλες πτυχές του εαυτού μου» , « Αν δεν έλεγα....αν...» και ατελείωτες σκέψεις τέτοιου είδους θα ταλανίσουν το μυαλό μας για αρκετό καιρό, μέχρι που τελικά θα αποτελέσει παρελθόν. Κοιτάζοντας πιο βαθιά οι σκέψεις αυτές προκύπτουν καθώς κατηγορούμε εμάς τους ίδιους για την απόρριψη. Επιβεβαιώνουμε με άλλα λόγια την αρνητική εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και το χειρότερο θεωρούμε πως η λύτρωση για να αναιρεθεί η εικόνα αυτή είναι η αλλαγή γνώμης και η αποδοχή του ατόμου που μας απορρίπτει. Η προσωπικότητα είναι για τους περισσότερους το «δυνατό χαρτί» μας και έτσι η μη αναγνώριση του «ξεχωριστού» μας εσωτερικού κόσμου από ένα άτομο που έχουμε ήδη εξιδανικεύσει, δημιουργεί μέσα μας σύγκρουση και αμφισβήτηση.

Ωστόσο, ξεχνάμε ένα βασικό μάθημα που μας δίνει καθημερινά η ζωή «Δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους ». Πόσο χρόνο θα γλυτώναμε στον εαυτό μας αν αποδεχόμασταν το παραπάνω; Ίσως βλέπαμε πιο καθαρά πως η απόρριψη από κάποιον δεν αναιρεί όλα όσα θεωρούμε θετικά πάνω μας τόσο καιρό, δεν μας κάνει λιγότερο ελκυστικούς και ευχάριστους στους υπόλοιπους. Το γεγονός ότι δεν είμαστε επιθυμητοί εκεί που θέλουμε όμως είναι αρκετό για να τα αναιρέσουμε; Πάνω στον εγωισμό μας αδιαφορούμε αν ο άλλος είναι χρονικά έτοιμος να επενδύσει συναισθηματικά και ακόμα αδιαφορούμε για το τι ψάχνει πραγματικά. Αν είναι ειλικρινής και ξεκάθαρος απέναντι μας σίγουρα δεν είναι δικό μας φταίξιμο. Ίσως περισσότερο θα έπρεπε να αναρωτηθούμε γιατί μας ελκύει κάποιος που μας απορρίπτει και θα εκπλησσόμασταν όταν ανακαλύπταμε πως η απάντηση βρίσκεται στην επικύρωση του εγώ μας.