Η εγκατάλειψη της προσπάθειας συχνά είναι δύναμη παρά αδυναμία

  Μία από τις πιο σημαντικές συμβουλές που θα έπρεπε να ακολουθούμε είναι «ποτέ μην τα παρατάς». Ισχύει όμως πάντα και για όλες τις περιπτώσεις; Ο καθένας θέλει να είναι μαχητής και να διεκδικεί αυτά που θέλει, ωστόσο υπάρχουν θα έλεγε κανείς κάποιες φορές, όπου το να αγωνίζεσαι για κάτι ή κάποιον σε κάνει πιο πολύ χαμένο παρά νικητή στην ζωή. Και ποιες είναι οι περιπτώσεις αυτές; Σίγουρα ήδη μας ήρθε στο μυαλό ένα παράδειγμα που κυνηγώντας το περισσότερο μας αδειάζει εσωτερικά παρά μας γεμίζει. Ποτέ δεν θα έπρεπε να σταματάμε να προσπαθούμε να προσφέρουμε το όσο δυνατόν καλύτερο για τους εαυτούς μας λέμε καθημερινά, αλλά να που είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τόσο τις θεωρίες μας αυτές όσο και το χαμόγελο μας στο τέλος της μέρας για ένα μονάχα άτομο.

Προφανώς, για να αποτελεί τον βωμό των θυσιών μας έχει το κάτι διαφορετικό που μας αναστατώνει. Θα μπορούσαμε να πούμε για αρχή την ομορφιά, αλλά γνωρίζουμε πλέον πως η ομορφιά από μόνη της δεν είναι ικανή να μεθύσει το μυαλό μας. Απεναντίας, η χημεία μεταξύ δυο ανθρώπων είναι τόσο σπάνια που αμέσως μας κινεί το ενδιαφέρον. Νιώθουμε οικεία απέναντι του, ευχαριστιόμαστε το μεταξύ μας χιούμορ, ενθουσιαζόμαστε και ενθαρρύνουμε τον εαυτό μας να τολμήσει να φανταστεί στιγμές του μέλλοντος μας με το συγκεκριμένο πρόσωπο. Και ξαφνικά, συνειδητοποιούμε πως δεν υπάρχει ο ίδιος ενθουσιασμός από την αντίστοιχη πλευρά. Πως γίνεται από την στιγμή που νιώθουμε την ύπαρξη της χημείας να μην είναι αμοιβαία; Πως γίνεται ο άλλος ενώ έχει δείξει πως ευχαριστιέται και ξεχωρίζει την συντροφικότητα μας εν τέλει να μην τον νοιάζει αν την χάσει; Αναρωτιόμαστε αν τελικά έχουμε πέσει τόσο έξω και ψάχνουμε τους λόγους που ο άλλος δεν δένεται το ίδιο με εμάς.

Αλλά «ρομαντικοί» καταβάθος μέσα μας, αρχίζουμε να δικαιολογούμε την συμπεριφορά του ατόμου, ώσπου επιλέγουμε να ζούμε με την ελπίδα πως θα τον διεκδικήσουμε ολοκληρωτικά. Η ελπίδα φυσικά γεννιέται με την μπερδεμένη και μη ξεκάθαρη θέση του άλλου προσώπου. Και το ερώτημα που μας καίει είναι αν αξίζει να προσπαθήσουμε ή όχι. Όσο και να μας φθείρει εσωτερικά, προσπαθούμε και δυστυχώς και για τους δυο. Πόσο ειρωνικό να ευελπιστούμε για μία ισχυρή μελλοντική σχέση, η οποία στο παρόν βασίζεται στις προσπάθειες μόνο του ενός;

Αυτό που δεν βλέπουμε εμείς οι ίδιοι ξεκάθαρα είναι ότι ζητιανεύουμε προσοχή από ένα άτομο που του δείξαμε πως είμαστε ήδη διατεθειμένοι να του προσφέρουμε τον χρόνο μας. Ξεκινήσαμε ήδη να επενδύουμε συναισθηματικά σε κάτι που από την αρχή είτε με πράξεις, είτε με λόγια μας αποδεικνύει πως δεν έχει επιθυμητά αποτελέσματα. Για ποιον λόγο λοιπόν έχουμε προσδοκίες από το άτομο αυτό; Άμα υπήρχε η ίδια έλξη και θέληση δεν θα το έδειχνε όπως εμείς ακριβώς; Χωρίς παιχνίδια, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς εναλλαγή φλερτ-αδιαφορία; Το τι επιλέγει κάποιος να δει μέσα μας θα μπορούσε να αποτελέσει αποκωδικοποίηση του πόσου χρόνου θα έπρεπε να του αφιερώσουμε. Σίγουρα ψάχνουμε κάποιον με συναισθήματα αμοιβαία και εκρηκτικά για μας, επομένως το να σταματήσουμε να προσπαθούμε για κάποιον που δεν ενθουσιάζεται τόσο όσο εμείς, μας κάνει γνώστες του τι πραγματικά θέλουμε και αξίζουμε.