Η φιλία δοκιμάζεται στις χαρές ή στις λύπες;

  Στα δάχτυλα λέμε πως έχουμε μετρημένους φίλους. Και αυτό γιατί είναι δύσκολο να βρεις ανθρώπους για να μοιραστείς μαζί τους αληθινά συναισθήματα. Δύσκολο να ταιριάξεις, δύσκολο να ανοιχτείς, δύσκολο να γίνει αποδεκτή και η καλή και η κακή πλευρά του εαυτού σου από κάποιον. Και φυσικά όλα αυτά να είναι αμοιβαία. « Η φιλία είναι η ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα» έλεγε ο Αριστοτέλης. Πόσο τυχεροί να είμαστε δέκτες τέτοιας αρετής;

  Πόσο τυχεροί να μοιραζόμαστε μέρες και νύχτες ασυλλόγιστης δόσης γέλιου, όμορφες και συνάμα παράλογες εμπειρίες, μυστικά που δεν παραδεχόμαστε ούτε καν στον ίδιο μας τον εαυτό. Πόσο τυχεροί να έχουμε ανθρώπους που ένα βλέμμα να είναι αρκετό για να διαβάσει τις σκέψεις ή την διάθεση μας λες και η τηλεπάθεια αποτελεί κάτι το σύνηθες μεταξύ μας. Η φιλία γίνεται μία δεύτερη οικογένεια την οποία μάλιστα την επιλέγουμε εμείς οι ίδιοι. Πόσα άτομα μπορούμε να πούμε πως είναι οι «άνθρωποι» μας; Πόσα άτομα αγαπήσαμε με την ψυχή μας και όμως η φιλία δεν άντεξε στο χρόνο;

  Όπως κάθε τι στην ζωή έτσι και η φιλία δοκιμάζεται. Άλλωστε πως θα αναγνωρίσεις την γνησιότητα της αν πρώτα δεν δοκιμαστεί; Όλοι μας έχουμε ακούσει την πρόταση  «οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται». Και ναι θα συμφωνήσω. 'Όμορφο να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας να χρωματίζουν την καθημερινότητα μας με χρώματα χαράς και συντροφικότητας, αλλά έρχονται και οι στιγμές που η ζωή σταματά να μας χαμογελά. Έρχεται η ώρα που οι δυσκολίες μας χτυπούν με μανία την πόρτα. Όσο δυνατοί και να είμαστε είναι παρηγορητικό να σκεφτόμαστε πως έχουμε κάποιον να στηριχτούμε σωστά; Βαθιά μέσα μας έχουμε την προσδοκία να μην νιώσουμε μόνοι εφόσον υποτίθεται πως έχουμε άτομα που ενδιαφέρονται για μας. Και όμως σίγουρα έχουμε γνωρίσει φίλους που τελικά ήταν καλύτεροι στο να μας λένε τα προβλήματα τους ξανά και ξανά, μα να αδυνατούν να ακούσουν ακόμα και την αρχή δικού μας προβλήματος. Πυλώνες στις χαρές μας μα καπνός όταν τους χρειαστήκαμε. Όλοι μας γνωρίσαμε φίλους που τελικά δεν τους ξέραμε ποτέ στην πραγματικότητα.

  Στις δυσκολίες φαίνεται η αγάπη που τρέφει κάποιος. Αντί να το βάλει στα πόδια, ξαγρυπνά μαζί σου, σε προσγειώνει, σε στηρίζει και φροντίζει να βρίσκεις τον εαυτό σου ακόμα και όταν εσύ ο ίδιος τον έχεις χάσει. Αρκεί φυσικά να έχει την ψυχική δύναμη να το κάνει. Σας έχουν εκπλήξει θετικά άνθρωποι που γνωρίζετε ελάχιστο χρονικό διάστημα,  σε σχέση με ανθρώπους που γνωρίζετε χρόνια;

   Οι λύπες και οι δυσκολίες στην ζωή δοκιμάζουν αντοχές και θεμέλια. Μα μεγαλύτερη απογοήτευση θεωρώ είναι όταν επρόκειτο να μοιραστείς την χαρά μιας επιτυχίας και βρίσκεις αντίκρισμα μονάχα φθονερά μάτια. Όταν αντιλαμβάνεσαι πως οι φίλοι σου θέλουν τα καλύτερα για σένα, αλλά όχι τόσα ώστε να έχεις περισσότερα από εκείνους.

  Και αναρωτιέμαι τι είναι χειρότερο; Οι φίλοι που έχουμε να μας εγκαταλείπουν στα δύσκολα ή να μην χαίρονται με τις χαρές μας; Και τα δυο δεν ηχούν ιδιαίτερα καλά στα αυτιά μας. Ίσως μπερδεύουμε τους γνωστούς με τους φίλους. Ίσως βιαζόμαστε να ονομάσουμε κάποιον φίλο μας. Ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε τα κριτήρια που έχουμε και να επιλέγουμε με βαρόμετρο την εμβάθυνση, την ειλικρίνεια και την αμοιβαιότητα όταν επιτρέπουμε κάποιον να εισέλθει στην ζωή μας και κυρίως να παραμείνει. Αν άραγε ο Αριστοτέλης είχε δίκιο όταν έλεγε πως η ψυχή κατοικεί σε δύο σώματα, μπορούμε με σιγουριά να εγγυηθούμε για τα άτομα που επιτρέψαμε να αγγίζουν την ψυχή μας;