Φαύλος κύκλος και Τάση φυγής

'Εχετε νιώσει την καρδιά σας να χτυπά έντονα; Να στριφογυρίζετε την νύχτα στο κρεβάτι και να σας κρατούν ξάγρυπνους ανεπιθύμητες σκέψεις; Σκέψεις που σας ακολουθούν το πρωί και σε όλη την διάρκεια της μέρας. Όσο τις διώχνετε τόσο επιμένουν. Όλα έχουν την μορφή του ανικανοποίητου. Όλα μοιάζουν περιοριστικά και περιορισμένα. Μια ασφυκτική ατμόσφαιρα που οδηγεί στην επιθυμία της φυγής.
Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που οδηγούμαστε στην «τάση φυγής». Πολλές φορές θεωρούμε πως αν εξαφανιστούμε σε ένα μακρινό μέρος θα εξαφανιστούν και τα προβλήματα μας δια μαγείας. Ίσως από την άλλη βαθιά μέσα μας να μην το πιστεύουμε ολοκληρωτικά, αλλά να βρίσκουμε μια προσωρινή χρονική λύτρωση. Οι εξορμήσεις καθαρίζουν το μυαλό μας. Φουλάρουμε με νέες εμπειρίες, αναμνήσεις, κερδίζουμε χρόνο για να επεξεργαστούμε καταστάσεις. Ευελπιστούμε πως η πίεση που κρύβουμε μέσα μας δεν θα μας ακολουθήσει. Γι'αυτό και δεν μας νοιάζει τόσο ο προορισμός όσο η ανάγκη να τρέξουμε μακριά. Ωστόσο, δεν είναι παρά μια μονάχα ψευδαίσθηση, καθώς η πίεση πηγάζει από μέσα μας και το μέσα μας μας ακολουθεί παντού.
Η ενστικτώδης αυτή ορμή για διαφυγή ίσως μας ευνοεί για λίγο. Ίσως όντως βρίσκουμε ψυχική ηρεμία για λίγο. Σε μια ταινία που παρακολούθησα πρόσφατα μου έμειναν τα λόγια ενός πρωταγωνιστή που είχε τάσεις φυγής και είπε « Πρέπει να κινούμαι συνεχώς, γιατί αν κινούμαι δεν έχω χρόνο να σκεφτώ και αν μείνω στάσιμος κάπου, θα σκεφτώ.. και τότε θα πρέπει να αντιμετωπίσω τα προβλήματα μου». Θεωρώ πως τα λόγια αυτά αποτυπώνουν με μαεστρία το πώς νιώθει ένας άνθρωπος με την τάση αυτή.
Φυσικά, για πολλούς μια διαφυγή ίσως και να είναι τρόπος ζωής και γι΄αυτό δεν θα έπρεπε να συγχέουμε την αγάπη για τα ταξίδια με την εσωτερική μας ανάγκη να εξαφανιστούμε από κάθε τι που μας είναι οικείο. Στην πρώτη περίπτωση αποκτούμε εσωτερική ηρεμία και ολοκλήρωση, ενώ στη δεύτερη την επιζητούμε μάταια.
Πως καταφέρνει ένας άνθρωπος που έχει εθιστεί στο να δραπετεύει και να χάνεται από τα προβλήματα του, να αντιμετωπίσει αυτή τη συνήθεια; Είναι κακό να την έχει; Είναι αδύναμος που έχει τέτοιο τρόπο αντιμετώπισης; Ποιος θα τον κρίνει; Και γιατί; Είναι ο τρόπος του να αντιμετωπίζει το ψυχικό του χάος. Μα από ρεαλιστικής άποψης είναι επιφανειακό. Και ίσως αυτό θα έπρεπε να το αναγνωρίσει ο καθένας μας. Η τάση φυγής είναι σαν ένας φαύλος κύκλος , στον οποίο τρέχουμε να ξεφύγουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να τρέχουμε, να πάρουμε μια ανάσα και να έρθουμε αντιμέτωποι με όσα εμποδίζουν την ψυχική μας ηρεμία. Στην τελική τι αξίζει πιο πολύ;