Οι σχέσεις του σήμερα

    Η εικόνα των σχέσεων στο σήμερα περισσότερο από ποτέ μοιάζει τρομακτική και επικίνδυνη για τον εσωτερικό μας κόσμο, παρά κάτι που μας δημιουργεί ασφάλεια. Φαίνεται λες και η αξία και οι χάρες της φθάρθηκαν στον χρόνο και αντικαταστάθηκαν με το ξέσπασμα των ψυχολογικών του καθενός. Το αληθινό πήρε την μορφή του δυσεύρετου και του σπάνιου. Και πώς να μην πάρει αυτή την μορφή από την στιγμή που ξεκινάμε και διατηρούμε σχέσεις με ανθρώπους που δεν μας ταιριάζουν ή ακόμα χειρότερα όταν δεν είμαστε καν οι ίδιοι έτοιμοι χρονικά για σχέση;

   Αρχικά, ας αναλογιστούμε μερικά λανθασμένα είδη λόγων που ξεκινάμε μία σχέση. Η ιδέα και μόνο της μοναξιάς ίσως μας ωθήσει στο να συμβιβαστούμε με οποιονδήποτε, προκειμένου να καλύψουμε κάποιο κενό μέσα μας. Ωστόσο, ξεχνάμε πως στην αγκαλιά ενός ατόμου μπορούμε να νιώσουμε το κενό και την μοναξιά πιο έντονα από ποτέ. Επιπλέον, ανάλογα με την αυτοεικόνα μας επιλέγουμε ανθρώπους να σταθούν δίπλα μας, όχι επειδή απαραίτητα μας ταιριάζουν, αλλά πιθανόν, διότι συγκριτικά με άλλους μας φέρθηκαν καλύτερα (ή χειρότερα σε κάποιες περιπτώσεις) και μας κολάκεψαν περισσότερο. Η απαισιοδοξία ότι δεν θα συναντήσουμε αυτό που ψάχνουμε δεν θα έπρεπε να είναι λόγος για να ξεκινήσουμε ή να διατηρήσουμε μία σχέση με οποιονδήποτε. Και όμως στις μέρες μας είναι ο βασικός λόγος. Ξεκινάμε σχέσεις χωρίς να είμαστε έτοιμοι να επενδύσουμε σε αυτές ή χωρίς να έχουμε δημιουργήσει καν μέσα μας ένα πρότυπο του τι ακριβώς ψάχνουμε. Για ποιον λόγο να μπει κανείς εξαρχής σε μία σχέση, αν θεωρεί πως μπορεί να βρει κάτι καλύτερο και μάλιστα ψάχνεται παράλληλα γι'αυτό;

   Στο σήμερα ονομάσαμε «σχέση» μία αρρωστημένη συμβίωση μεταξύ δύο ανθρώπων που κρατούν μυστικά ο ένας από τον άλλον, συγκρίνουν μονίμως την σχέση τους με άλλες και απαιτούν εμπιστοσύνη χωρίς καν οι ίδιοι να την εμπνέουν. Γκρίνια, μνησικακία, συνήθεια, ανασφάλεια, απογοήτευση, καταπίεση, έλλειψη κατανόησης και αδιαφορία περίτρανα διεκδικούν τα ηνία της ψυχοσύνθεσης της.

   Δεδομένου πως τα παραπάνω αντιπροσωπεύουν περίπου την εικόνα των σημερινών σχέσεων θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε την επιλογή οποιουδήποτε να φοβάται να επενδύσει συναισθηματικά σε κάποιον άλλον. Η ιδέα ότι θα προδοθούμε και θα έρθουμε αντιμέτωποι με την υποκρισία μας φρενάρει. Καταβάθος όμως, όλοι μας ψάχνουμε το ίδιο. Μία αληθινή και αμοιβαία σχέση στην οποία ο ένας θα επιλέγει καθημερινά τον άλλον. Δεν θα απαιτεί την εμπιστοσύνη, τον χρόνο, την κατανόηση και την αγάπη μας αλλά θα τα κερδίζει. Πόσο ειδυλλιακό ακούγεται σε έναν κόσμο που επικροτεί τον εγωισμό, τους πειρασμούς και τις συγκρίσεις;