Ώρα Μηδέν

  Είναι μια ερώτηση που σε αυτήν την κοινωνία την ακούω αρκετά συχνά. 'Άνθρωποι εξαντλημένοι με άδειο και γεμάτο απογοήτευση βλέμμα εκφράζουν την ίδια απορία. «Τι άλλο ήθελε;».

Πως μπορείς να απαντήσεις σε έναν δοτικό άνθρωπο, ο οποίος νοιάζεται και θέλει να δώσει πολλά πως...σε κάποιους δεν μπορείς να δώσεις αγάπη με το ζόρι; Με θολωμένο κριτήριο επιλέγουμε να προσφέρουμε κομμάτια του εαυτού μας σε ανθρώπους που δεν επρόκειτο να τα εκτιμήσουν. Γίνεται αυτό όμως; Γίνεται να περνάμε απεριόριστο χρόνο με κάποιον, να είμαστε εκεί για οτιδήποτε χρειαστεί, να ελευθερώνουμε από το πρόγραμμα μας χρόνο ανά πάσα στιγμή και έμπρακτα να αποδεικνύουμε το πόσο νοιαζόμαστε ..και όμως να μην εκτιμηθούν όλα αυτά; Ακόμα και στο τέλος είμαι σίγουρη πως βαθιά μέσα μας έχουμε την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα εκτιμηθούν. Έχουμε την ελπίδα πως θα αναγνωριστεί η αξία μας έστω και αργά. Φοβάμαι ωστόσο, πως αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια φρούδα ελπίδα. Δυστυχώς είναι στο DNA κάποιων ανθρώπων να μην εκτιμάνε. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε τόσο πιο γρήγορα θα γλυτώσουμε χρόνο στον εαυτό μας.

  Άλλωστε ας αναλογιστούμε πόσο κερδισμένοι έχουμε βγει μέχρι τώρα. Πόσα δώσαμε και πήραμε σαν αντάλλαγμα ψίχουλα; Ψίχουλα που μας έπειθαν πως υπάρχει ανταπόκριση από την άλλη πλευρά και ας μην νιώθαμε ούτε ένα λεπτό αρκετοί. Πόσο γεμάτος να νιώσει άραγε κανείς αν μονίμως νιώθει πως ποτέ δεν είναι αρκετός; Άξιζαν οι μέρες ευτυχίας μπροστά στους μήνες της απόλυτης αμφισβήτησης; Σίγουρα όταν αμφισβητούμε τους εαυτούς μας, τους χάνουμε κιόλας. Ωθούμαστε σε μία διαδικασία, όπου προσπαθούμε να εντυπωσιάσουμε, αρχίζουμε να υπεραναλύουμε κάθε τι που θα πούμε, κάθε μας κίνηση. Αρχίζουμε να κυνηγάμε ανθρώπους που δεν είναι διαθέσιμοι για μας, με απώτερο σκοπό να τους κάνουμε να είναι διαθέσιμοι και έτσι ίσως καλύψουμε το κενό της αξίας μας. Αλήθεια πιστεύουμε πως τους κατάλληλους ανθρώπους θα χρειαστεί να τους κυνηγήσουμε;

  Και φτάνουμε στην Ώρα μηδέν. Εκεί όπου επιλέγουμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας. Εκεί όπου η καρδιά μας φωνάζει «αρκετά» και αφήνει αποσβολωμένη την λογική μας να απορεί. Φτάνουμε στο σημείο όπου βλέπουμε πως όλη αυτή η κατάσταση δεν έχει να μας προσφέρει τίποτα. Και δίχως εξηγήσεις ήρθε η ώρα να απομακρυνθούμε, πριν αδειάσουμε εντελώς. Ήρθε η ώρα να πάψουμε να ζητιανεύουμε προσοχή, να πάψουμε να ζούμε σε μέτριες καταστάσεις που μόνο θα δίνουμε και δεν θα παίρνουμε. Ήρθε η ώρα να ορίσουμε την δική μας αρχή, τα δικά μας όρια τα δικά μας θέλω. Ήρθε η στιγμή να εκτιμήσουμε τους εαυτούς μας και να δώσουμε αξία μονάχα σε ανθρώπους που έχουν την τόλμη να τη διεκδικήσουν. 

Αφιερωμένο στην Μαρία Βίκτωρος  ♥