Ποιοι θα μπορούσαμε να ήμασταν αν...

 Λένε πως μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ζωής είναι να καταφέρεις να συνδυάσεις την δουλειά σου με αυτό που πραγματικά αγαπάς. Είναι αστείο όμως το γεγονός πως όταν αναφερόμαστε πλέον στον επαγγελματικό τομέα καταλήγουμε στην ανάλυση της έννοιας «επιβίωση». Κοιτάζοντας την ρομποτική καθημερινότητα της πλειοψηφίας των ανθρώπων ο συνειρμός αυτός βγάζει αρκετό νόημα. Η εργασία έχει πάρει μία μορφή δουλείας στις μέρες μας με ένα και μοναδικό μήνυμα « Μη σκέφτεσαι, συμβιβάσου με όσα παίρνεις, είσαι τυχερός που έχεις όσα έχεις». Σίγουρα όταν δουλεύουμε κάθε μέρα και στο τέλος του μήνα το μόνο που περισσεύει για εμάς είναι το άγχος των απλήρωτων λογαριασμών δεν ευνοεί κάποιο κλίμα για να θέσουμε πιο υψηλούς στόχους αλλά είναι αρκετή η δικαιολογία αυτή για να συμβιβαζόμαστε και να στερούμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να σκεφτεί διαφορετικά, να κυνηγήσει ιδέες, καινοτομίες, ρίσκα; 

  Όλοι γεννιόμαστε με το ίδιο μυαλό, αυτό που μας ξεχωρίζει είναι πόσο το εξασκούμε. Και αναρωτιέμαι! Πόσο εξασκούμε το μυαλό μας; Πόση γνώση του προσφέρουμε; Πόσο υψηλά θέτουμε τον πήχη όσον αφορά τα μελλοντικά μας πλάνα; Στο τέλος της ζωής μας πόσες πτυχές του εαυτού μας θα έχουμε ανακαλύψει; Πόσα ρίσκα και θυσίες προκειμένου να πετύχουμε όσα ονειρευόμαστε θα έχουμε πάρει; Στο σημείο αυτό θα συμμεριστώ τα λόγια του Goodin ότι ο συμβιβασμός είναι η απόφαση που παίρνουμε μέσα μας προκειμένου να σταματήσουμε να αναζητούμε κάτι ευνοϊκότερο και πιο κατάλληλο. Προτιμάμε να αναλίσκουμε τον χρόνο μας ευχόμενοι να μοιάζαμε στους ανθρώπους που απολαμβάνουν και καμαρώνουν για τα όσα έχουν καταφέρει, χωρίς οι ίδιοι να κάνουμε κάτι προκειμένου η κρυφή απορία του εαυτού μας «ποιοι θα μπορούσαμε να ήμασταν αν...» να γίνει στόχος και σκοπός. Ίσως φταίει η κοινωνία, ίσως δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, ίσως δεν εκτιμάμε την δύναμη της γνώσης και ίσως φοβόμαστε τόσο την αποτυχία που καταφέρνει και στέκεται εμπόδιο στο να ανακαλύψουμε πόσο ικανοί είμαστε για να διεκδικήσουμε τα όσα θέλουμε. 
Το σίγουρο είναι ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν κόσμο που δεν τολμά να σκεφτεί αλλά προτιμά να θέτει συμβιβασμούς στον εαυτό του, ενώ παράλληλα έχει πολλές απαιτήσεις από τους άλλους. Για έναν περίεργο λόγο όλο αυτό το αποδεχόμαστε σιωπηλά. Στο τέλος μονάχα ακούγονται κάποιοι ψίθυροι που εκφράζουν την δυσαρέσκεια που νιώθει ο καθένας μέσα του, αλλά όταν δεν παλεύουν οι ίδιοι οι άνθρωποι για τα θέλω τους, η δυσαρέσκεια δεν είναι τίποτα άλλο παρά σπατάλη συναισθηματικής ενέργειας.