Το παιχνίδι της ζήλιας

  Υπήρξαν στιγμές που τα συναισθήματα μας, παρέσυραν την συμπεριφορά μας; Στιγμές που οι σκέψεις μας άναψαν φωτιά μέσα μας και πλέον ο έλεγχος των πράξεων μας θύμιζε επιστημονικό σενάριο; Συνονθύλευμα συναισθημάτων ταυτίζεται με τα παραπάνω, αλλά απ'όλα αυτά θα ξεχωρίσω για τώρα ίσως ένα από τα πιο επικίνδυνα ...την ζήλια. Το άτιμο αυτό συναίσθημα που με παιγνιώδες τρόπο χειραγωγεί και ξυπνά τα πιο τοξικά συναισθήματα που μπορούν να διαλύσουν οτιδήποτε βρεθεί στον διάβα τους. Όπλα της ο φόβος, η ανασφάλεια, η καταπίεση, η καχυποψία. Στρατηγική της τα υποθετικά σενάρια, η εμμονή και η ιδέα της ανεπάρκειας.

Για ποιον μαζοχιστικό λόγο να επιτρέψει κανείς να εκκολαφθεί ένα τέτοιο συναίσθημα μέσα του; Σίγουρα όσοι ένιωσαν έντονη αγάπη, έρωτα και πάθος για κάποιον θα είχαν ενδιαφέρουσες απαντήσεις σε αυτό. Πόσο κρίμα ωστόσο η ζήλια να συνοδεύει τόσο όμορφα συναισθήματα; Πόσο χειρότερο μάλιστα να θεωρούμε πως χωρίς την ύπαρξη ζήλιας τα συναισθήματα αυτά δεν είναι πραγματικά. Ανάθεμα αν νιώσαμε ποτέ την παρουσία της και δεν χάσαμε τον εαυτό μας.

Γιατί ζηλεύουμε όμως; Έχει να κάνει περισσότερο με τις αφορμές που μας δίνει ο άλλος ή με την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας; Από την μία, χωρίς τις αφορμές ποιος ο λόγος να ζηλέψουμε θα λέγαμε, αλλά αναρωτιέμαι ποιες είναι οι πραγματικές αφορμές για να ζηλέψει κανείς; Άλλωστε πόσες φορές ανακαλύψαμε πως υπήρξαμε υπερβολικοί και καχύποπτοι χωρίς λόγο;

Από την άλλη, όταν θεωρούμε πως δεν είμαστε «αρκετά καλοί» και ελκυστικοί, τότε σίγουρα θα υπάρχουν πάντα λόγοι για να μην εμπιστευόμαστε τον συνάνθρωπο μας. Η ανασφάλεια της αυτοεικόνας μας συχνά είναι η ίδια που σμιλεύει την εμπιστοσύνη που έχουμε απέναντι στους άλλους. Και το παιχνίδι ξεκινά!

Καχυποψία, καταπίεση και αρρωστημένος έλεγχος που μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι μειώνουμε τις πιθανότητες να προδοθούμε, λες και άμα κάποιος θέλει να προδώσει δεν θα προδώσει. Η ζήλια γίνεται κομμάτι της σχέσης μας και πόσες φορές συναντήσαμε ανθρώπους που την χρησιμοποιούν οι ίδιοι για να ελέγξουν το ενδιαφέρον του συντρόφου τους;

Ο «άσσος» της ζήλιας είναι η ψευδαίσθηση ελέγχου και η θόλωση της κρίσης μας. Από την στιγμή που την αφήσουμε να πάρει τον έλεγχο ξεκινά το παιχνίδι της, όμως..... αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι εμείς δεν είμαστε οι αντίπαλοι της που προσπαθούν να την κερδίσουν, αλλά τα πιόνια της. Έχει ήδη νικήσει!