Υπάρχει αυτό το «Για πάντα» ;

 Με πόσους ανθρώπους ανταλλάξαμε συναισθήματα γέλιου και χαράς; Με πόσους μοιραστήκαμε τα πιο απόκρυφα μυστικά μας σε συνδυασμό με εύκολες αλλά και δύσκολες στιγμές; Σε πόσους είπαμε και πόσοι μας είπαν αυτό το ξακουστό «για πάντα» και στο σήμερα είναι άγνωστοι που ακόμα και ένας απλός χαιρετισμός πραγματοποιείται στα πλαίσια ενός άβολου κλίματος;

Αναμφίβολα, παραδείγματα ανθρώπων σημάδεψαν αυτή την στιγμή τις σκέψεις μας. Άνθρωποι που έφυγαν και άνθρωποι που έμειναν. Άνθρωποι που μας απογοήτευσαν και άνθρωποι που απογοητεύσαμε. Συναισθήματα που έχασαν την αμοιβαιότητα τους ή χάθηκαν και από τις δύο πλευρές. Τελικά, δεν διαφέρουμε και τόσο μεταξύ μας. Όλοι μας γνωρίζουμε από πείρα ότι οι άνθρωποι πάνε και έρχονται και όπως κάπου διάβασα «οι καλύτεροι μονάχα μένουν». Είμαστε τυχεροί, άραγε που έχουμε ακόμα μία δυνατή σχέση με τους συγκεκριμένους, όπου ο χρόνος δεν εφθάρη ούτε ικμάδα της αγάπης μας; Δεν θα το έλεγα! Ας μην δίνουμε τα εύσημα πάντα στην τύχη, όχι τουλάχιστον στις ανθρώπινες σχέσεις που γνωρίζουμε το εύθραυστο τους καλούπι. Ο λόγος που είναι ανθεκτικές στο σήμερα οφείλεται στην διαρκή προσπάθεια και στην ανάδειξη του ενδιαφέροντος μας προς το αντίστοιχο πρόσωπο. Τίποτα περισσότερο απ'ότι νιώθουμε, παραμόνο μικρές πράξεις που εκδηλώνουν την σπουδαιότητα που έχει η θέση του άλλου στην καρδιά μας, είναι αρκετές για να σφυρηλατηθούν ατσάλινα καλούπια. Πόσο σημαντικό να δείχνουμε στους ανθρώπους που αγαπάμε πόσα σημαίνουν για μας; Περνώντας το για δεδομένο πόσους ανθρώπους μας στοίχισε;

Η απουσία τους στο σήμερα μας κάνει να αμφισβητούμε την αξία του «για πάντα» και να καταλήγουμε ότι τελικά δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Ξεχνάμε ωστόσο, πως ο χρόνος είναι σχετικός και αβέβαιος. Ίσως αυτό είναι το λάθος μας. Ότι μετράμε με μονάδα χρόνου την έννοια του για πάντα, ενώ θα έπρεπε να την μετράμε με μονάδα έντασης. Διότι, όταν το λέμε δεν γνωρίζουμε αν θα ισχύει σε ένα ή δέκα χρόνια από τώρα, αλλά ευελπιστούμε πραγματικά να ισχύει όσο το δυνατόν περισσότερο. Επομένως, εάν κρίναμε την ένταση όσων νιώθουμε την στιγμή που λέμε αυτό το παρεξηγημένο για πάντα και όχι την φθορά του στον χρόνο, πόση μεγαλύτερη και ειλικρινή αξία θα έπαιρναν αυτές οι δυο λέξεις;